Οι πρόσφατες ετήσιες κρίσεις στη Ελληνική Αστυνομία και ειδικότερα οι κρίσεις των τελευταίων τριών ετών, διέπονται από μία ολοκληρωτικά νέα συνιστώσα σε σχέση με το παρελθόν: ένας ικανός αριθμός αξιόλογων αξιωματικών επεδίωξαν τη αποχώρηση τους από την ενεργό υπηρεσία, λόγω ανυπαρξίας κινήτρων, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη αρνητική οικονομική συγκυρία. Πρόκειται για ανησυχητική τάση με
εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις για το μέλλον της Αστυνομίας, καθόσον οδηγεί στη συνεχή αφαίμαξη του Σώματος από εξειδικευμένο προσωπικό, γεγονός που δεν φαίνεται να προβληματίζει την πολιτεία.
Αυτή την εθελούσια αναζήτηση εξόδου από το Σώμα αξιόλογου αστυνομικού προσωπικού, έρχεται να επιδεινώσει το ήδη αναχρονιστικό, αναξιοκρατικό και αδιαφανές σύστημα κρίσεων του Σώματος, που, ειρήσθω εν παρόδω, εκθέτει διεθνώς τον Αστυνομικό Θεσμό, αποτελεί αντικείμενο ειρωνικών προσεγγίσεων και παράδειγμα προς αποφυγή σε όλες τις σύγχρονες Αστυνομίες !
Το παρωχημένο σύστημα κρίσεων της Ελληνικής Αστυνομίας, εξασφαλίζει τη δυνατότητα στην πολιτική και φυσική ηγεσία να αποπέμπει κάθε χρόνο (αυτεπάγγελτη αποστρατεία) ένα μεγάλο αριθμό εξαίρετων συναδέλφων, οι οποίοι ουδόλως επιθυμούσαν την αποστρατεία τους, αλλά, τουναντίον, την παραμονή τους στην υπηρεσία για να συνεχίσουν να προσφέρουν έργο.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι απλά αυτό είναι το σύστημα αξιολόγησης της Ελληνικής Αστυνομίας. Ένα σύστημα που τέθηκε σε ισχύ μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κατά συνέπεια αναχρονιστικό, ξεπερασμένο από τις εξελίξεις, και, κυρίως, ένα σύστημα πελατειακό που εξυπηρετεί ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες, σε βάρος αξιόλογων αξιωματικών με υψηλό επαγγελματικό κύρος και ήθος. Αναμφίβολα, κάθε χρόνο προάγονται και αστυνομικοί καθόλα άξιοι… πρόκειται όμως περί εξαιρέσεως και όχι για τον κανόνα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που δυστυχώς γίνεται ακόμη πιο σκληρή αν προστεθεί και άλλη μια συνιστώσα: ένα μεγάλος αριθμός αξιωματικών επιθυμεί διακαώς να εξακολουθεί να ισχύει το εν λόγω σύστημα αξιολόγησης, το οποίο ισχύει μόνο στην Ελλάδα και δεν απαντάται σε καμία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, ούτε ακόμη και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ!!
Ωστόσο, οι αστυνομικοί που αποστρατεύονται μάλλον πρέπει να θεωρούν εαυτούς καλότυχους, καθότι εξέρχονται από το Σώμα σε μια χρονική περίοδο που όμοια της η Ελληνική Αστυνομία δεν έχει αντιμετωπίσει από συστάσεως της. Εννοώ τις ιδιαίτερα σκληρές και αντίξοες συνθήκες εργασίας που καθημερινά βιώνει ο αστυνομικός και ιδίως οι συνάδελφοι που βρίσκονται νυχθημερόν στους δρόμους με κίνδυνο της ζωής τους σε μία πρωτόγνωρη αύξηση της εγκληματικότητας για τα Ελληνικά δεδομένα, τα επαχθή οικονομικά μέτρα που έχουν πραγματικά εξαθλιώσει πολλές οικογένειες αστυνομικών, σε συνδυασμό με τις συνεχώς αυξανόμενες ώρες υπηρεσιακής απασχόλησης χωρίς κανένα προγραμματισμό, η συνεχώς κλιμακούμενη αποδιοργάνωση όλων των υπηρεσιών του Σώματος, η παντελής έλλειψη ορθολογικής διοίκησης και τόσα άλλα, έχουν οδηγήσει, χρόνια τώρα, στην καταρράκωση του ηθικού του αστυνομικού προσωπικού, στην καταβαράθρωση του γοήτρου της Αστυνομίας, στη συνεχώς μειούμενη κοινωνική αποδοχή του αστυνομικού και κατ΄ επέκταση στην παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και Αστυνομίας.
Οι ευθύνες βαρύνουν πρωτίστως τις ηγεσίες, φυσικές και πολιτικές, που στο βωμό των προσωπικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων, εδώ και αρκετά χρόνια, κυριολεκτικά εγκατέλειψαν στο έλεος ένα Αστυνομικό Σώμα που αποτελεί τη συνέχεια δύο ενδόξων Αστυνομικών Σωμάτων, της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων.
Η λειτουργικότητα, η αποτελεσματικότητα και το μέλλον ενός Σώματος Ασφάλειας, έγκειται στις στρατηγικές διοικητικής και επιχειρησιακής ανάπτυξης που δυστυχώς ουδέποτε υπήρξαν στη Ελληνική Αστυνομία. Και τούτο οφείλεται πρωτίστως στην απόλυτη μετριότητα και εν πολλοίς ανικανότητα των εκάστοτε επιλεγέντων σε καίριες θέσεις ευθύνης με κριτήρια προσωπικής συμπάθειας, κομματικών ταυτοτήτων….
Πέρα όμως από την ανυπαρξία σύγχρονων λειτουργικών δομών στην Ελληνική Αστυνομία, υφίσταται και ένα τεράστιο έλλειμμα ελεύθερης σκέψης και έκφρασης στο αστυνομικό προσωπικό με αποτέλεσμα να συντηρείται ένα τέλμα χρόνιας αδράνειας, έλλειψης πρωτοβουλιών και καινοτόμων ιδεών, με αποτέλεσμα ο εκσυγχρονισμός του Σώματος να παραμένει ανέφικτος.
Η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, συνταγματικά κατοχυρωμένης σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα, δεν ισχύει για τον αστυνομικό. Για το φιλόδοξο αξιωματικό είναι το μεγαλύτερο «τίμημα» που αναγκάζεται να «πληρώνει» προκειμένου να τηρήσει το γράμμα του νόμου, τον υπηρεσιακό κανονισμό, την υπηρεσιακή δεοντολογία, προκειμένου να παραμείνει στη θέση του και ταυτόχρονα να διασφαλίσει τη άνοδο του στους ανώτατους βαθμούς.
Η έκφραση γνώμης και άποψης στο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας, πρέπει να συμβαδίζει με αυτή του ιεραρχικά ανωτέρου, να μη θίγει σε καμία περίπτωση παγιωμένες καταστάσεις, να μην ταράσσει τα «λιμνάζοντα ύδατα»…. Εξ ου και το γεγονός ότι οι πανεπιστημιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές, που προάγουν την ελεύθερη σκέψη, το διάλογο και την ελεύθερη έκφραση γνώμης και άποψης, δεν υποστηρίζονται και δεν ενθαρρύνονται στην Ελληνική Αστυνομία.
Αποχωρώντας, λοιπόν, από την ενεργό υπηρεσία, ανακτώ μετά από πολλά χρόνια τη χαμένη αίσθηση των πιο σημαντικών και ουσιωδών ατομικών ελευθεριών, όπως η ελευθερία του λόγου, της σκέψης, της έκφρασης, της ελεύθερης βούλησης, της αδιάλειπτης προσωπικής και οικογενειακής ζωής, εν ολίγοις μιας ολόκληρης χαμένης ζωής… Αισθάνομαι καλότυχος που εξήλθα σωματικά και ψυχικά υγιής, ανακούφιση που δεν είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι πλέον την ανικανότητα, την ασχετοσύνη, και την αγραμματοσύνη φυσικών και πολιτικών προϊσταμένων, που πλέον δεν θα βλέπω τις αδικίες που επιτελούνται σε βάρος εξαίρετων συναδέλφων, και τόσα άλλα μελανά σημεία της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία συστηματικά αποδιοργανώνεται και αποδομείται καθημερινά…
Ωστόσο, όσο φυσικές και να ακούγονται αυτές οι διαπιστώσεις, δεν ισχύουν για πολλούς συναδέλφους που εξέρχονται από το Σώμα με ψυχικά και σωματικά τραύματα, απογοητευμένοι που αντί για ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για τα όσα έδωσαν στην κοινωνία και στο Σώμα, πέραν του καλώς εννοουμένου καθήκοντος, εισέπραξαν αχαριστία, αγνωμοσύνη και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τον χλευασμό κάποιων ανεγκέφαλων υπηρεσιακών παραγόντων. Και βέβαια δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα και τις σκέψεις όλων εκείνων, συγγενών και φίλων, των συναδέλφων που έχασαν τη ζωή τους ή που θα φέρουν για όλη τους τη ζωή σωματικές αναπηρίες που υπέστησαν εν υπηρεσία και εισέπραξαν την πλήρη αδιαφορία της πολιτείας…
Ειλικρινά, εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους που μένουν στην Ελληνική Αστυνομία, εκουσίως ή ακουσίως, να είναι καλότυχοι και υγιείς".
του Ευάγγελου Στεργιούλη
Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου
Ταξίαρχος ε.α.της ΕΛ.ΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου