Κατά καιρούς πυκνώνουν τα αρνητικά δημοσιεύματα των ξένων ΜΜΕ για την Ελλάδα. Σε μια τέτοια κατάσταση βρεθήκαμε τις τελευταίες ημέρες. Η "γκάμα" είναι μεγάλη.
Από προσβλητικές και προκλητικές αναφορές, μέχρι σοβαρές αναλύσεις, που επισημαίνουν το "αδιέξοδο" της ελληνικής περίπτωσης και "συμβουλεύουν" έξοδο της Ελλάδας από την Eυρωζώνη κ.λπ. Προφανώς, κάποια απ' αυτά τα δημοσιεύματα είναι καλόπιστα και κάποια άλλα εξυπηρετούν κερδοσκοπικές σκοπιμότητες. Το θέμα όμως είναι άλλο: Βρίσκουν "κατάλληλο έδαφος" για να "ανθίσουν"... Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Δυστυχώς, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, κινούμεθα αναγκαστικά συνεχώς με τη λογική να αποφύγουμε τα "χειρότερα". Μόνο που το "δίλημμα" είναι πραγματικό. Δεν είναι "κατασκευασμένο", χωρίς βέβαια να παύει να είναι "φοβιστικό", "κοινωνικά άδικο" κ.λπ., αλλά αυτό είναι! Από την άλλη όμως πλευρά υπάρχει και η ουσία.
Eνα αντιαναπτυξιακό ελληνικό παραγωγικό μοντέλο, με επίκεντρο έναν στρεβλό "κρατισμό", που οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδο και διαφθορά, που, αν δεν αλλάξει, η χώρα δεν μπορεί να πάει παρακάτω... Πρέπει να περάσουμε μέσα από "συμπληγάδες" με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.
Είμαστε μέλος επίσης μιας "ατελούς" νομισματικής ένωσης, που οι ατέλειές της φαίνονται εξαιρετικά καθαρά στο ελληνικό πρόβλημα και υποδεικνύουν την ανάγκη μετασχηματισμού της, που αργά και υπό την πίεση της πραγματικότητας έχει αρχίσει να γίνεται... Η αλληλεξάρτηση της Ευρωζώνης είναι για μας ένα "ατού" προστασίας, αρκεί να μην το χρησιμοποιήσουμε με καταχρηστικό τρόπο.
Το κακό είναι ότι μας έχει επιβληθεί ένα "πρόγραμμα" που (ανεξαρτήτως των αστοχιών στα μέσα υλοποίησης) είναι ανολοκλήρωτο, καθώς απουσιάζει μια ρεαλιστική στρατηγική για την αντιμετώπιση του χρέους, δεν περιέχει αναπτυξιακά αντισταθμιστικά οφέλη και ζητάει στρεβλώσεις 30 χρόνων να αποκατασταθούν σε δύο... Ετσι ο κίνδυνος να βυθιστούμε στον "φαύλο κύκλο" της ύφεσης και της διεύρυνσης του χρέους, μέσω ενός αναποτελεσματικού δανεισμού, είναι ορατός.
Παρ' όλα αυτά, για να μην "αυτοκτονήσουμε", πρέπει να πάρουμε την επόμενη δόση και να διεκδικήσουμε έναν καλύτερης ποιότητας δανεισμό, για το 2012 - 2015, θέτοντας το θέμα του γρήγορου διακανονισμού του χρέους μας και της αναπτυξιακής υποστήριξης της προσπάθειας που κάνουμε. Χρειάζεται υπομονή, σταθερότητα και έξυπνη διαπραγματευτική ένταση, με παράλληλη υλοποίηση των (σκληρών) δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει. Είναι δρόμος "αντοχής" δυστυχώς και όχι "ταχύτητας".
Στην περίπτωση της Ελλάδας, κρίνεται, σε τελευταία ανάλυση, η Ευρωζώνη. Για να υπάρξει η Ευρωζώνη, με αφορμή την Ελλάδα, πρέπει να αλλάξει και καταλύτης θα είναι μια σοβαρή πολιτική και "θεσμική" αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους...
Από προσβλητικές και προκλητικές αναφορές, μέχρι σοβαρές αναλύσεις, που επισημαίνουν το "αδιέξοδο" της ελληνικής περίπτωσης και "συμβουλεύουν" έξοδο της Ελλάδας από την Eυρωζώνη κ.λπ. Προφανώς, κάποια απ' αυτά τα δημοσιεύματα είναι καλόπιστα και κάποια άλλα εξυπηρετούν κερδοσκοπικές σκοπιμότητες. Το θέμα όμως είναι άλλο: Βρίσκουν "κατάλληλο έδαφος" για να "ανθίσουν"... Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Δυστυχώς, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, κινούμεθα αναγκαστικά συνεχώς με τη λογική να αποφύγουμε τα "χειρότερα". Μόνο που το "δίλημμα" είναι πραγματικό. Δεν είναι "κατασκευασμένο", χωρίς βέβαια να παύει να είναι "φοβιστικό", "κοινωνικά άδικο" κ.λπ., αλλά αυτό είναι! Από την άλλη όμως πλευρά υπάρχει και η ουσία.
Eνα αντιαναπτυξιακό ελληνικό παραγωγικό μοντέλο, με επίκεντρο έναν στρεβλό "κρατισμό", που οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδο και διαφθορά, που, αν δεν αλλάξει, η χώρα δεν μπορεί να πάει παρακάτω... Πρέπει να περάσουμε μέσα από "συμπληγάδες" με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.
Είμαστε μέλος επίσης μιας "ατελούς" νομισματικής ένωσης, που οι ατέλειές της φαίνονται εξαιρετικά καθαρά στο ελληνικό πρόβλημα και υποδεικνύουν την ανάγκη μετασχηματισμού της, που αργά και υπό την πίεση της πραγματικότητας έχει αρχίσει να γίνεται... Η αλληλεξάρτηση της Ευρωζώνης είναι για μας ένα "ατού" προστασίας, αρκεί να μην το χρησιμοποιήσουμε με καταχρηστικό τρόπο.
Το κακό είναι ότι μας έχει επιβληθεί ένα "πρόγραμμα" που (ανεξαρτήτως των αστοχιών στα μέσα υλοποίησης) είναι ανολοκλήρωτο, καθώς απουσιάζει μια ρεαλιστική στρατηγική για την αντιμετώπιση του χρέους, δεν περιέχει αναπτυξιακά αντισταθμιστικά οφέλη και ζητάει στρεβλώσεις 30 χρόνων να αποκατασταθούν σε δύο... Ετσι ο κίνδυνος να βυθιστούμε στον "φαύλο κύκλο" της ύφεσης και της διεύρυνσης του χρέους, μέσω ενός αναποτελεσματικού δανεισμού, είναι ορατός.
Παρ' όλα αυτά, για να μην "αυτοκτονήσουμε", πρέπει να πάρουμε την επόμενη δόση και να διεκδικήσουμε έναν καλύτερης ποιότητας δανεισμό, για το 2012 - 2015, θέτοντας το θέμα του γρήγορου διακανονισμού του χρέους μας και της αναπτυξιακής υποστήριξης της προσπάθειας που κάνουμε. Χρειάζεται υπομονή, σταθερότητα και έξυπνη διαπραγματευτική ένταση, με παράλληλη υλοποίηση των (σκληρών) δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει. Είναι δρόμος "αντοχής" δυστυχώς και όχι "ταχύτητας".
Στην περίπτωση της Ελλάδας, κρίνεται, σε τελευταία ανάλυση, η Ευρωζώνη. Για να υπάρξει η Ευρωζώνη, με αφορμή την Ελλάδα, πρέπει να αλλάξει και καταλύτης θα είναι μια σοβαρή πολιτική και "θεσμική" αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου