Η οικονομική κρίση και το οξύ πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης θα πρέπει να οδηγήσει σε ριζικές μεταρρυθμίσεις την Ελλάδα και σύγκλιση των ευρωπαϊκών πολιτικών για την αντιμετώπιση των δυσλειτουργιών και των ανισοτήτων. Διπλή τραγωδία για την Ελλάδα βλέπει ο Economist καθώς οξύνεται η οικονομική κρίση και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στη χώρα μας. Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού στην διαδικτυακή του έκδοση ότι «τα δύο μεγάλα ευρωπαϊκά εγχειρήματα, το ευρώ και η Σέγνκεν αντιμετωπίζουν ισχυρή πίεση στην Ελλάδα. Για τη λειτουργία τους απαιτείται αμοιβαία εμπιστοσύνη, ωστόσο αυτή έχει υποστεί μεγάλη πλήγμα με το ξέσπασμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης και τώρα με τον προβληματικό έλεγχο των συνόρων. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι οι δραστικές περικοπές στον προϋπολογισμό καθιστούν πιο δύσκολη τη διόρθωση των προβλημάτων στο σύστημα της μετανάστευσης και του ασύλου».
Ο Economist υποστηρίζει πως «όπως συμβαίνει και στην περίπτωση των χωρών που αντιμετωπίζουν οξύ δημοσιονομικό πρόβλημα, έτσι και σε μία κρίση στο θέμα της λαθρομετανάστευσης η βοήθεια από την Ευρώπη θα έρθει μόνο με αντάλλαγμα τις ριζικές μεταρρυθμίσεις. Οι χώρες της Ε.Ε. θα πρέπει να συγχρωτίσουν καλύτερα τις πολιτικές ασύλου, προκειμένου να γεφυρώσουν τις ανισότητες μεταξύ τους. Ορισμένες αναφορές για κοινή διαχείριση της μετεγκατάστασης των μεταναστών έχουν νόημα. Οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου θέλουν την επιλογή αυτή σε περιόδους μεγάλης πίεσης, προκειμένου να σταματήσουν την επιστροφή των αιτούντων άσυλο στις χώρες που εισήλθαν για πρώτη φορά. Οι βορειοευρωπαίοι από την πλευρά τους φοβούνται ότι με αυτή την επιλογή θα ενθαρρύνουν του νότιους εταίρους τους να εξάγουν το πρόβλημά τους. Ίσως επιχειρηθεί ένας οδυνηρός συμβιβασμός: Εάν η Ελλάδα θέλει να αναστείλει το Δουβλίνο ΙΙ, θα πρέπει να αποδεχθεί μία προσωρινή αναστολή της Συνθήκης Σέγνκεν και να επιστρέψει στην εφαρμογή συνοριακών ελέγχων.
Μέρος όμως της απάντησης βρίσκεται στη συνεργασία με τους γείτονες της Ευρώπης. Βοηθώντας για παράδειγμα την ελεύθερη Τυνησία να πραγματοποιεί εκ νέου ελέγχους στα σύνορά της. Η Ελλάδα από την πλευρά της είναι υπό μεγάλη πίεση, καθώς η Τουρκία επιτρέπει την είσοδο πολιτών από γειτονικές χώρες χωρίς βίζα. Μάλιστα, η Άγκυρα διατηρεί ορισμένους «γεωγραφικούς περιορισμούς» στη διεθνή σύμβαση για τους πρόσφυγες του 1951, επιτρέπονταν να χορηγεί άσυλο μόνο σε Ευρωπαίους. Εάν λοιπόν η Τουρκία επιθυμεί να αποκτήσει μεγαλύτερη επιρροή στην Ε.Ε. και τη Μ. Ανατολή θα πρέπει να τερματίσει αυτή τη νομική ανωμαλία.
Ένα αποτελεσματικό σύστημα ασύλου θα πρέπει να είναι μέρος μία πιο ευαίσθητης μεταναστευτικής πολιτικής. Όχι μόνο γιατί η γηράσκουσα Ευρώπη θα χρειαστεί περισσότερους ξένους εργάτες στο μέλλον. Κυρίως όμως, γιατί οι πρόσφυγες δεν πρέπει να συγχέονται με τους οικονομικούς μετανάστες. Όσο υπάρχουν πόλεμοι και πολιτική καταπίεση, θα πρέπει να υπάρχει και ένα ‘απαράβατο ιερό’». Μάλιστα, ο Economist καταλήγει τονίζοντας πως «ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου» θα πρέπει να ξέρει λίγο καλύτερα το θέμα: Η οικογένειά του πήρε άσυλο στη Σουηδία, όταν έφυγε από την Ελλάδα της Δικτατορίας».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Economist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου