ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ

Της Δάλα Βασιλικής

Με αφορμή τα 150 χρόνια κυκλοφορίας της σοκολάτας υγείας του Παυλίδη, η γνωστή σοκολατοποιία θα έδινε τη δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους φίλους της να ζήσουν από κοντά μία μοναδική, «σοκολατένια» εμπειρία, σε ένα Μουσείο διαφορετικό από όλα τα άλλα - στο Μουσείο Σοκολάτας Υγείας Παυλίδη - υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.

Οι εκδηλώσεις του πρωτότυπου αυτού μουσείου διήρκησαν 2 μέρες 29 και 30 Ιανουαρίου ακριβώς πίσω από το Εργοστάσιο Παυλίδη.
Η εκδήλωση διαφημίστηκε απο όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η προσέλευση του κοσμού ήταν φυσικό να είναι μέγαλη δεδομένου ότι δεν έχει διαδραματιστεί ένα τόσο γλυκό γέγονος στη χώρα μας.
Σάββατο μεσημέρι ξεσήκωσα τους γονείς μου για αυτό το μουσείο.

Ο μπαμπάς μου τρελαίνεται για σοκολάτα και συγκεκριμένα για τη σοκολάτα υγείας. Άσε που από τότε που ενηλικιώθηκα δεν κάνω και πολλά πράγματα με τους γονείς μου. Ήταν λοιπόν μια καλή ευκαιρία να εκμεταλλευτώ ωραίες και γλυκές στιγμές μαζί με τους αγαπημένους μου γονείς σε ένα πρωτότυπο χώρο.

Που να ήξερα τι μας περίμενε όμως…

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Νέο Ηράκλειο στις 5 το απόγευμα, παρόλο την καταρρακτώδη βροχή, πήραμε την Εθνική και φτάσαμε στην Πειραιώς. Παρκάραμε το αυτοκίνητο λίγο μακριά και περπατήσαμε μέσα στην παγωνιά παράλληλα της Πειραιώς μέχρι να βρούμε τον αριθμό 135. Πριν πλησιάσουμε, από μακριά είδαμε χιλιάδες κόσμο να περιμένουν για κάτι. Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς που μου φάνηκε σαν να γίνεται κάποια διαδήλωση…Αμέσως ο πατέρας μου απευθύνθηκε σε εμένα και μου είπε ‘ δεν πιστεύω όλοι αυτοί να περιμένουν για το μουσείο.’ Του απάντησα ότι δεν το πιστεύω αν και μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι ήρθαμε ως εδώ άνευ λόγου και καλύτερα να κάνουμε μεταβολή για το σπίτι…

Τελικά οι άσχημες σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν… Χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν στην ουρά για να μπουν στο μουσείο. Ήταν τόσοι πολλοί που ειλικρινά δεν πίστευα στα μάτια μου. Νέοι, ηλικιωμένοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, έγκυες…όλοι περίμεναν στην ουρά μέσα στο κρύο και στη βροχή για να μπούνε μέσα… η ουρά ήταν τόση μεγάλη που ο γύρος του τετράγωνου είχε καλυφθεί από τον κόσμο…
Μερικοί έβγαιναν από το σπρώξιμο έξω στην Πειραιώς με αποτέλεσμα να σκέφτομαι συνέχεια τώρα θα γίνει ατύχημα… Τα παιδάκια να φωνάζουν και άλλα να κλαίνε και άλλα πιο αισιόδοξα να αναρωτιούνται πότε θα μπούνε περιμένοντας από κάπου να εμφανιστεί ο Willie Wonka… ο πατέρας μου έξαλλος άρχισε να λέει για την κακοδιαχείριση…Άλλοι έβριζαν…Άλλοι φώναζαν…Άλλοι προσπαθούσαν να χωθούνε…άλλοι να φωνάζουν και να ξεφτιλίζουν αυτούς που προσπαθούσαν να χωθούνε…Οι υπεύθυνοι να προσπαθούν με νύχια και με δόντια αλλά και με μπάρες να συγκρατήσουν τον κόσμο…ένα απόλυτο χάος…κυριολεκτικά.
Ενημερώθηκα ότι τα άτομα έμπαιναν ανά 40 μέσα στο χώρο του μουσείου…Αν αυτό ίσχυε εγώ και οι γονείς μου θα μπαίναμε σε 8 ώρες.
Χωρίς να χάσω χρόνο πήρα τη φωτογραφική μου και αποθανάτισα το χάος…











Όση ώρα έβγαζα φωτογραφίες σκεφτόμουν ότι στην Ελλάδα ούτε ένα μουσείο δεν είμαστε άξιοι να διοργανώσουμε. Ο κόσμος ταλαιπωρείται ακόμα και όταν πρόκειται για κάτι τόσο ευχάριστο… Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το μουσείο με την τόση μεγάλη προσέλευση έπρεπε να κρατήσει μόνο 2 μέρες και όλοι όσοι ήταν στην αναμονή να καταλήξουν στο σπίτι τους με πυρετό. Ειλικρινά οι διοργανωτές θα πρέπει να ντρέπονται για αυτά τα χάλια.

Φεύγοντας… μου ήρθε όρεξη για σοκολάτα…σταματήσαμε σε ένα περίπτερο και κέρασα τους γονείς μου μια Kinder που πιο γλυκιά δε γίνεται…