Ακριβή μου βενζίνη...

Λίγες ημέρες πριν οριστικοποιηθεί η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ενωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο Ντομινίκ Στρος Καν φρόντιζε να στείλει το μήνυμα προς την Αθήνα: «Η μοναδική αποτελεσματική θεραπεία που έχει απομείνει είναι μία περίοδος αποπληθωρισμού, στη διάρκεια της οποίας θα υποχωρήσουν τόσο οι μισθοί όσο και οι τιμές, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας», είχε δηλώσει. Για να διαπιστώσει κατά πόσον έχουμε αφομοιώσει το μήνυμά του τέσσερις μήνες μετά, ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν έχει παρά να κάνει μια σύντομη περιήγηση σε κάποιο μέρος της ελληνικής περιφέρειας. Οπου εντελώς... συμπτωματικά, την περίοδο της κορύφωσης των καλοκαιρινών διακοπών, η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης παραμένει στο 1,70 ευρώ, επίπεδο στο οποίο βρισκόταν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των ιδιοκτητών βυτιοφόρων. Εκτοτε, δεν έπεσε παρά το γεγονός ότι ούτε η τιμή του μπρεντ ούτε η ισοτιμία ευρώ/δολαρίου δικαιολογεί τη διατήρησή της σε τέτοια ύψη. Η περίπτωση της βενζίνης δεν επιβεβαιώνει μόνο το γεγονός ότι στην Ελλάδα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ό,τι ακριβαίνει πολύ δύσκολα θα φθηνύνει. Επιπλέον αποτελεί ένα σημάδι, μικρό μεν αλλά εξαιρετικά ενδεικτικό, ότι δεν υπάρχει συναίσθηση της έκτακτης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μετά την αναγκαστική υπαγωγή της στην επιτήρηση της τρόικας. Το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Το καίριο πρόβλημα είναι η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, που λειτουργεί με τεράστιο κόστος και κάθε άλλο παρά με προϋποθέσεις ανταγωνισμού. Αν δεν αντιμετωπισθεί, δεν θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ, όσο και αν μειωθεί το έλλειμμα και αυξηθούν τα έσοδα – που συνεχίζουν να υστερούν δραματικά. Η ανεξέλεγκτη διόγκωση του κράτους χάριν των πελατειακών σχέσεων και ο εθισμός μεγάλου τμήματος του ιδιωτικού τομέα στο φθηνό δανεικό χρήμα και την εκμετάλλευση δημόσιων πόρων κατέστησαν την παραγωγική διαδικασία πανάκριβη, μη ανταγωνιστική, προσθέτοντας όλο και περισσότερο κόστος.
Ο αποπληθωρισμός έχει στόχο να ανατρέψει αυτό το κόστος. Αρκεί όποιος συμβάλλει στην αύξησή του να ρίξει νερό στο κρασί του και να μειώσει τις απαιτήσεις του, αδιαφορώντας για το πρόσκαιρο –και μη ωφέλιμο σε τελική ανάλυση– κέρδος.
Αντ’ αυτού, αρκούμαστε σε ξόρκια κατά της «επάρατης» τρόικας και οδυρόμαστε για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, τη στιγμή που δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος τίθεται υπό την «προστασία» των ξένων δανειστών του – μάλλον ποτέ δεν ξέφυγε από αυτή. Αλλά και που οι ίδιοι επιδιώξαμε, εκλιπαρώντας μερικές φορές, να εισέλθουμε στην οικογένεια των πιο ανεπτυγμένων κρατών, αποδεχόμενοι τους κανόνες λειτουργίας της, ως μέσο για να επιτύχουμε καλύτερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Το ότι την ανάπτυξη αυτή φροντίσαμε να την στήσουμε σε πήλινα πόδια, μόνο με δανεικά, το παραγνωρίζουμε. Οπως και ότι οι ξένοι που μας δάνειζαν, τότε, ήταν καλοί, παρότι με αυτό τον τρόπο μεγάλωνε συνεχώς η εξάρτησή μας.